Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Μάνα είναι μόνο μία!

Ο ρόλος της μητέρας είναι παραπάνω απο απαιτητικός... Είναι δύσκολος, γεμάτος απο καθημερινές προκλήσεις αλλά και εσωτερικές συγκρούσεις. Είναι η πρώτη που θα τρέξει στο πεδίο της μάχης, απο την μέρα που θα γεννηθούμε. Η πρώτη πηγή της ενεργειας μας, είναι μέσω του δικού της σώματος... το μητρικό της γάλα. Είναι η πρώτη μας σωματική, ψυχολογική αλλα και πνευματική υποστηριξη.

Μη με παρεξηγείτε... Υπάρχουν και παιδιά που απο τις πρώτες τους κιόλας μέρες στον κόσμο αυτό μεγάλωσαν δίχως μητέρα. Αυτοι οι μπαμπάδες-ήρωες, που ανέλαβαν με τόση φροντίδα να μεγαλώσουν και να καλύψουν όλα τα ζωτικά πρώτα στάδια της ζωής ενός παιδιού, έχουν θέση ξεχωριστή στο μυαλό και στην καρδιά μου. Εδώ όμως επικεντρώνω το ενδιαφέρον μου στον ρόλο αυτον της μάνας, όχι γιατί δεν αναγνωρίζω την τεράστια και αναντικατάστατη πατρική συνεισφορα, αλλά επειδή το blog αυτό είναι αφιερωμένο σε εσένα μανούλα μου γλυκιά!

Και θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ!
Όλοι έχουμε μία μανούλα. Αν είμαστε τυχεροί να την έχουμε γνωρίσει αλλά και να την έχουμε ακόμη στην ζωή μας, σίγουρα έχουμε όλοι παρατηρήσει κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία σε όποιον και να τα αναφέρουμε βροντο-φωνάζουν "περιγραφή μάνας"! Είτε είστε 8 χρονών, είτε περνάτε εφηβεία αλλά και παντρεμένοι με παιδιά και οικογένεια να είστε, έχω την εντύπωση ότι όλοι κάποια στιγμή ζήσατε ή ακόμη ζείτε σε κάποιο βαθμό μερικά απο τα παρακάτω:

  • Υπερ-προστατευτικότητα. Συμβαδίζει μερικές φορές πλάι-πλάι με την κτητικότητα.
    Πχ.
    Σας ρωτάει: "Που πας με τα κοντομάνικα παιδί μου?". Εσεις απονήρευτοι απαντάτε: "Εδώ μεχρί το περίπτερο καλέ μαμά". Και αρχίζει: "Και το ζακετάκι τι το έχουμε πάρει, να κάθεται στην ντουλάπα? Δεν θα πας πουθενά, δεν θα 'μου κρυώσεις εσύ εμένα να έχουμε άλλα μετά." Και συνέχιζετε εσείς: "Σιγά ρε μαμά πώς κάνεις έτσι, για ένα λεπτάκι θα πεταχτώ. Στην τελική δικό μου είναι το κορμί ότι θέλω το κάνω!". Αυτό ήταν, μόλις επαναλήψατε το προπατορικό αμαρτημα: "Α ναι? Δεν σου τα'πανε καλά μου φαινεται! Που σε κουβαλούσα εννέα μήνες μέσα στην κοιλιά μου. Απ'τό δικό μου σώμα βγήκες, ακού εκεί που θα μου πεις ειναι δικό σου το κορμί. Θα φορέσεις το ζακετάκι σου ή δεν πας πουθενά, ακούς εκει!". Tip: Δεν βγάζετε άκρη, ακούστε την και μην την παρεξηγείτε, τι να κάνουμε... είναι μάνα!
  • Επανάληψη λέξεων, φράσεων, ολόκληρων ιστοριών οι οποίες πάντα έχουν ώς στόχο να "μας βάλουν μυαλό".
    Πχ.
    Ετοιμάζεστε να βγείτε. Έχετε μόλις χαιρετήσει την μητέρα σας και είστε με το χέρι στην πόρτα. Δεν προλαβαίνετε να κάνετε βήμα και αρχίζει: "Και να προσέχεις που αφήνεις το ποτό σου μη σου βάλουν τίποτα μέσα. Και να προσέχεις εκεί που πας, τις παρέες σου και με ποιους συναναστρέφεσαι. Μην είσαι αφελής. Και να μην μπείς σε αμάξια που δεν ξέρεις. Να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα όταν περπατάς στους δρόμους και να μην δίνεις σημασία σε αγνώστους. Να μην... Να μην..." κτλ. Tip: Μην αφήνετε το αίμα να σας ανέβει στο κεφάλι επειδή τα έχετε ακούσει ΟΛΑ αυτά ΜΟΝΟ ένα εκατομμύριο χίλιαδες πεντακόσιες τριανταπέντε φορές μέσα σε μία μερα. (Είτε επειδή θέλατε να πάτε μέχρι τους φίλους σας, είτε όταν βγήκατε να πάρετε γάλα απο το σουπερ μαρκετ, ακόμα και όταν πήγατε μέχρι δίπλα στον φούρνο τη γειτονιάς.) Και μη χαλάτε την ζαχαρένια σας που τα επαναλαμβάνει όλα αυτά καθημερινά απο τότε που θυμάστε τον εαυτό σας μέχρι που πήγατε σχολείο, έως και τώρα που μεγαλώσατε και έχετε δική σας δουλειά και οικογένεια. Τι να κάνουμε, είπαμε... είναι μάνα!
  • Υπέρμετρη προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια ομιλίας, εμφάνισης αλλα και συμπεριφοράς μας. (Η οποία την οδηγεί σε άλλοτε σωστά, άλλοτε λάθος αλλα και πολύ περίεργα συμπεράσματα μερικές φορές!).
    Παράδειγμα #1:
    Είστε έφηβος/η. Η μέρα σας δεν πηγαίνει και τόσο καλά και με το που γυρνάτε σπίτι δεν λέτε "γεια" σε κανέναν και καταφεύγετε κατευθείαν στο δωματιο σας. Δεν πήγαινετε ούτε στην κουζίνα για μεσημεριάνο, ούτε στο σαλόνι που είναι μαζεμένοι όλοι. Μετά από αρκετή ώρα, ακούτε έναν χαλαρό χτύπο στην πόρτα "Παιδί μου, τι κάνεις, είσαι καλά?". Εσείς συνήθως απαντάτε μονολεκτικά "Ναιιιί". Μόλις την προκαλέσατε. Άντι να φύγει και να σας αφήσει να λιώσετε στις μαύρες σας, συνεχίζει: "Τι έχεις παιδακι μου, γιατι δεν βγαίνεις να χαιρετήσεις την μάνα σου?". Εσείς πάντα ανυποψίαστοι για το τι συμβαίνει στο μυαλό της την αποπαίρνετε συνήθως φωνάζοντας ένα κρύο και άγριο "Ασε με ρε μάνα να ηρεμήσω λίγο". Αυτό ήταν. Το θηρίο μόλις γεννηθηκε: "Πως μιλάς έτσι παιδάκι μου στην μάνα σου? Τι συμπεριφορά είναι αυτή? Τι εχει συμβεί? Γιατι δεν ανοίγεις την πόρτα, τι μου κρύβεις? Τι κρύβεις απο την μάνα σου? Παίρνεις ναρκωτικά? Αχ με ποιους έχεις μπλέξει ψυχή μου? Λοιπόν ανοιξε την πόρτα. Δεν θα το πω άλλη φορά. (Οι χτύποι στην πόρτα γίνονται ολοένα και πιο έντονοι). Αχ θα με παιθάνεις, στον τάφο θα με στείλεις με αυτά που κάνεις. Άνοιξε τούτη την στιγμή ή θα μπω μέσα και θα κλάψεις πικρά! Ακούς εκέι έχει μπλέξει το ΔΙΚΟ μου το παιδι με ουσίες!!"

    Παράδειγμα #2: Μας λέει κατι το οποίο έχουμε ακούσει για χιλιοστή φορά. Εμείς απαντάμε με ενα "Ρε μαμααααά, μου τα'χεις πρήξει!!". Απάντηση μάνας: "Γιατί παιδί μου στα έχω πρήξει, έχεις όρχεις και δεν το ήξερα? (αυτό συνήθως αν ειστε κόρη) Για σοβαρέψου!". Συμπέρασμα: Παρατήστε τα, δεν βγαζετε άκρη!



 (συνεχίζεται σύντομα με περισσότερα "χαρακτηριστικά"....!)

Μία εβραική παροιμία λέει "Ο Θεός δεν μπορούσε να βρίσκεται παντού, γιαυτό και δημιόυργησε μητέρες". Κάτι ήξεραν οι Εβραίοι!

Με αγάπη Χ.Π.

1 σχόλιο:

  1. Poli wraia anartisi, me ekanes na klapsw...xwris na kserw giati, alla me kaneis na noiwthw tupseis gia tropous pou...Ax na guriza to xrono pisw kai na megalwna ta paidia mou me ti sofia tou simera...isws kai na itan ta pragmata diaforetika, isws kai na min eixan parapona...elpizw na me sugwresoun gia ta lathi mou...

    ΑπάντησηΔιαγραφή